سیگما

کلیات

توسعه موشک هاتف در اوایل 1980 شروع شد. علی رغم اینکه دولت پاکستان ادعا می کند که این موشک در پاکستان طراحی و ساخته شده است. پاره ای از گزارش ها از آن است که منابع خارجی برای انجام این پروژه با پاکستان همکاری کرده اند. به هرحال بررسی های به عمل آمده از عکس موشک هاتف نشان می دهد که ساختمان این موشک مشابه اسکاد نمی باشد.
موشک سطح به سطح هاتف

یک منبع موثق در اوایل سال 1989 دستیابی پاکستان به موشک هاتف (مدل های 1و2) را اعلام کرد. گزارشهای دیگری نیز حاکی است که یک موشک دیگر با برد 600 کیلومتر که احتمالا هاتف می باشد، به وسیله پاکستان آزمایش نهایی شده است.

غیر از موارد فوق، پاکستان یک نقاله فضاپیما به نام ساپراکو با توان حمل محموله 150 کیلوگرمی را تا ارتفاع 480 کیلومتر در دست توسعه داشته است. چنانچه کار ساپراکو به اتمام رسیده باشد؛ اساس یک موشک بالستیکی برد متوسط را در آینده می تواند به همراه داشته باشد.

هاتف -1

موشک تاکتیکی با برد کوتاه که برد نهایی آن 80 کیلومتر است. قطر موتور 55 سانتی متر، جرم موشک 5/1 تن و طول آن 6 متر می باشد. هدایت موشک احتمالا اینرسی است. موتور ان یک مرحله ای است. چهار بالک مستطیلی شکل که سطوح آیرودینامیکی (جهت تثبیت پرواز) آن را تشکیل می دهند، در ابتدای بدنه قرار دارد.

هاتف -2

برد موشک 300 کیلومتر، طول آن 75/9 متر ( مرحله اول 75/3 متر و مرحله دوم 6 متر)، قطر آن 82 سانتی متر بوده و احتمال می رود دو مرحله ای باشد. جرم موشک حدود 5500 کیلوگرم و جرم سرجنگی آن 500 کیلوگرم گزارش شده است.

هر دو مرحله دارای پیشرانی از نوع سوخت جامد هستند و این مشخصه ها بیان گر این است که این موشک بیشتر شبیه موشک های نوع M چین است تا موشک های روسیه. چهار بالک مثلثی در وسط بدنه و چهار بال دیگر در ابتدای موشک، کنترل آیرودینامیکی موشک را به عهده دارند

 هر دو مدل متحرک و قابل کشش می باشند. فیلم ویدیویی نشان می دهد که موشک های مزبور در تریلرهای تغییر یافته و دارای مسلسل زمین به هوای "ایکس وردوار-2" می باشد. به نظر می رسد از سال 1992 این موشک ها وارد خدمت ارتش شده اند و سرجنگی آنها می تواند از نوع معمولی، شیمایی و یا هسته ای به قدرت 100 الی 200 کیلوتن می باشد. گزارش های حاصله دستیابی پاکستان را به قدرت هسته ای تایید می کند.

گزارش هایی حاکی از آن است که پاکستان موشک ضد هوایی "آنزا" را که مشابه HN-5 چینی و SA-7 می باشد، توسعه داده است. طبق همین گزارش ها پاکستان 70 درصد قطعات و بخش های این سلاح را تولید و در حال تکمیل بقیه قسمت ها است. در رژه نظامی 1989 این موشک به نمایش گذاشته شد. بنابر گزارش های دیگری، پاکستان موشک هوا به هوایی را آزمایش کرده که برد این موشک 16 کیلومتر می باشد. این کشور همچنان مصمم است، موشکی شبیه AIM-9 آمریکا و R-550 فرانسه را تولید کند.

مشخصات انواع موشک هاتف:

هاتف 1: به طول 6 متر، قطر 56 سانتی متر، جرم1500 کیلوگرم، با کلاهک سرجنگی منفرد، سرجنگی 500 (HE)کیلوگرم شیمیایی یا هسته ای اینرسی، با پیشران سوخت جامد و با برد 80 کیلومتر(HATF-1) و 100 کیلومتر (HATF-2A).

هاتف 2: به طول 75/9 متر، قطر 56 سانتی متر، جرم 300 کیلوگرم، با کلاهک سرجنگی منفرد، سرجنگی 500 (HE)کیلوگرم شیمیایی یا هسته ای اینرسی، با پیشران 2 مرحله ای با سوخت جامد و با برد 300 کیلومتر.

هاتف 3: به طول 10 متر، قطر 1 متر مرحله اول و 56 سانتی متر مرحله 2، جرم 6500 کیلوگرم، با کلاهک سرجنگی منفرد، سرجنگی 500 (HE)کیلوگرم شیمیایی یا هسته ای اینرسی، با پیشران 2 مرحله ای با سوخت جامد و با برد 600 کیلومتر.

الکترود شمارنده در پیل‌های خورشیدی حساس شده با رنگ‌دانه آلی (DSSCs)، معمولا شیشه اکسید قلع دوپ شده با فلوئور است که با لایه‌ی نازکی از پلاتین روکش داده شده است. پلاتین فلزی گران‌قیمت می‌باشد و دانشمندان در پی استفاده از مواد ارزان‌قیمت برای این الکترود هستند.

اکنون محققان در موسسه فناوری جرجیا اولین مطالعه در زمینه ساخت یک الکترود شمارنده جدیدِ عاری از پلاتین برای این پیل‌ها، را شرح داده‌اند. این الکترود مبتنی بر نانوبلورهای سولفید قلع روی مس (CZTS) چهارگانه‌ی کم هزینه می‌باشد.
 
 نیمه‌رسانای سولفید قلع روی مس (CZTS) را می‌توان بعنوان یک ماده الکترود شمارنده موثر بجای فلز پلاتین استفاده کرد و پیل خورشیدی حساس شده با رنگ‌دانه آلی کارآمد و ارزانی ساخت. نانوبلورهای CZTS تولید شدند و سپس با روش چرخشی روی شیشه اکسید قلع دوپ‌شده با فلوئور (FTO) روکش داده شدند.

طبق گفته ژیجون لین، یکی از این محققان، با یک روش سنتز شیمی ساده‌ی مرطوب برای این نانوبلورها و یک روش ساخت روکش‌دهی – چرخشی پایدار برای الکترود، فیلم CZTS منتج بعد از سلنیزاسیون ("selenization") بعنوان الکترود شمارنده جهت تقویت بازتولید یدید از تری‌یدید در الکترولیت، عملکرد الکتروکاتالیستی موثری نشان داد. پیل خورشیدی استفاده‌کننده از الکترود ساخته شده از این نانوبلورها راندمان تبدیل توانی برابر با 37/7 درصد داشت که قابل‌مقایسه با راندمان پیل‌های استفاده‌کننده از الکترودهای پلاتینی (حدود 7 درصد) می‌باشد.

لین توضیح می‌دهد: "CZTS از عناصری که بصورت طبیعی بوفور در پوسته زمین یافت می‌شوند، تشکیل شده است و سمیت بسیار کمی دارد. برای مثال، این ماده در مقایسه با مواد استفاده شده در دو پیل خورشیدی فیلم نازک کارآمد – CdTe و CIGS که عناصر سمی و فلزات نادر دارند – با محیط زیست سازگارتر است."

اخیرا بر اساس عملکرد فوتوولتائیک عالی CZTS بعنوان یک نیمه‌رسانای نوع p، پیل‌های خورشیدی فیلم نازک کارآمدی شرح داده شده‌اند. با این حال، هیچ مطالعه‌ای روی فعالیت الکتروکاتالیستی CZTS برای استفاده در DSSCs تمرکز نکرده است.

این محققان برای تهیه نانوبلورهای CZTS از یک روش سنتز مبتنی بر محلول استفاده کردند. آنها با این روش می‌توانند ابتدا جوهری از این نانوبلورهای تهیه کرده و روی سطح بپاشند و سپس با عملیات حرارتی آنها را بصورت فیلم نازک دانه درشت آنیل کنند. این روش در مقایسه با روش‌های مرسوم کاتدپرانی خلاء و ترسیب بخار CZTS، منجر به تولید پیل‌های خورشیدی ارزان‌تر و کارآمدتر می‌شود.

این محققان جزئیات نتایج کار تحقیقاتی خود را در مجله‌ی Angewandte Chemie International Edition منتشر کرده‌اند.

نتایج بررسیهای دانشمندان آمریکایی نشان می دهد که حتی خشن ترین توفانهای خورشیدی نیز می توانند برای زمین بی ضرر باشند.

به گزارش خبرگزاری مهر، گروهی از پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا در لس آنجلس به نتایجی دست یافتند که می تواند توضیح دهد چرا توفانهای خورشیدی روزهای اخیر که خشن ترین موارد ثبت شده از سال 2005 هستند هیچ مشکلی در سیستمهای مخابراتی ایجاد نکردند و تنها یک سری از زیباترین و تماشایی ترین شفقهای قطبی را شکل دادند.

این محققان کشف کردند که در مدت توفانهای ژئومغناطیسی همیشه تندبادهای خورشیدی، ذرات باردار را به طرف زمین نمی رانند، بلکه به دفعات می توانند این ذرات را از سیاره ما دور و به طرف فضای بین سیاره ای هدایت کنند.

در مدت "انفجار توده تاجی" (CME)، خورشید بخشهایی از لایه خارجی تر اتمسفر خود را در فضا پراکنده کرده و توده ای از ذرات باردار را تولید می کند که می توانند با میدان مغناطیسی زمین برخورد کنند و منجر به توفانهای ژئومغناطیسی شوند.

این تندبادهای خورشیدی اثر خاصی روی کمربند تشعشعی"وان آلن" می گذارند. کمربند "وان آلن"، دو منطقه به شکل پیراشکی است که در اطراف زمین می چرخند و غنی از الکترونهای قاتل هستند. الکترونهای قاتل، ذراتی با شارژ انرژی بالا هستند.

براساس گزارش نیچر، اما این پدیده نه تنها همواره رخ نمی دهد بلکه بارها دیده شده که در زمان اوج یک توفان ژئومغناطیسی، الکترونهای حاضر در کمربند وان آلن به روش قابل توجهی کاهش می یابند.

تاکنون، کسی نمی دانست این الکترونهای قاتل گمشده به کجا می روند. اکنون این دانشمندان با کمک 11 ماهواره ناسا توفان ژئومغناطیسی که 6 ژانویه رخ داد را رصد کردند و توانستند الکترونهای "فراری" را ردیابی کنند.

این بررسیها نشان داد که باد خورشیدی، این الکترونها را به سمت فضای بین سیاره ای می راند.

دانشمندان ناسا در مدت ماموریت خود توانستند یک ترک 30 کیلومتری را در بزرگترین آیسبرگ قطب جنوب شناسایی کنند.

به گزارش خبرگزاری مهر، قطعه یخی "پاین آیلند" به عنوان بزرگترین آیسبرگ قطب جنوب از دیرباز مورد توجه دانشمندان قرار داشته است. اما اکنون سطح "پاین آیلند" که برابر با وسعت یک کلان شهر است با شکافی به عمق 60 متر، طولی حدود 30 کیلومتر و عرض حدود 80 متر ترک خورده است.

درصورتیکه این ترک خوردگی کامل شود، قطعه ای یخی به وسعت 900 کیلومتر مربع از این جزیره جدا می شود.

دانشمندان ناسا که در ماموریتی با عنوان IceBridge فعالیت می کنند 13 نوامبر گذشته این ترک را شناسایی کردند و درحال حاضر به طور ثابت مشغول رصد و کنترل تکامل و رشد آن هستند.

براساس گزارش دیسکاوری نیوز، به گفته زمین شناسان، این ترک خوردگی بخشی از چرخه طبیعت آیسبرگها است و بنابراین، جای نگرانی وجود ندارد.

طول این ترک 30 کیلومتر است

در صورت کامل شدن فرایند ترک خوردگی، قطعه ای بخی به وسعت 900 کیلومتر مربع جدا می شود

دنباله‌دار گاراد با نام علمی C/2009 P1 در صورت‌فلکی جاثی (هرکول) اقامت دارد و در اواخر اسفند و اوایل فروردین به فاصله 195میلیون‌کیلومتری زمین خواهد رسید و با چشم غیرمسلح دیده خواهد شد.

تصویر زیر را رولاندو لیگاستری در نیومکزیکو گرفته و این دنباله‌دار را در نزدیکی خوشه ستاره‌ای کروی M92و چند کهکشان دوردست نشان می‌دهد. این دنباله‌دار در حال حاضر از قدر 6.5 دیده می‌شود و به همین دلیل فقط با دوربین‌های دوچشمی یا تلسکوپ قابل مشاهده است.

دنباله به رنگ سفید-زرد از ذرات غبار فوران‌یافته از هسته دنباله‌دار تشکیل یافته و مسیر تقریبی حرکت دنباله‌دار را نشان می‌دهد. اما دنباله آبی‌رنگ که جهت مخالف خورشید را نشان می‌دهد، از ذرات گاز یونیزه‌ای تشکیل شده که تحت تاثیر بادهای خورشیدی به عقب رانده شده و از خود نور منتشر می‌کنند. در منظومه شمسی، این دنباله‌های آبی‌رنگ یونی جزو معدود منابع تولید نور مریی غیر از خورشید به شمار می‌روند. اغلب اجسام منظومه شمسی با بازتاب‌کردن نور خورشید دیده می‌شوند و از خود نوری منتشر نمی‌کنند.

ماهواره ایرانی "نوید علم وصنعت" طی مدت 24 ماه با مدیریت یکپارچه سیستمی سازمان فضایی ایران و با همکاری دانشمندان و جوانان ایران اسلامی در دانشگاه صنعتی علم و صنعت، به همت جناب آقای دکتر بلندی به عنوان مدیر پروژه طراحی و ساخته شده است

 پرتاب ماهواره نوید با استفاده از ماهواره بر" سفیر نوید" از کلاس " ماهواره بر سفیر 1-B " که در سازمان هوا فضای وزارت دفاع توسعه یافته است، انجام گرفت.

ماهواره ایرانی نوید 50 کیلو گرم وزن دارد و برای تزریق در مداری با ارتفاع 370 کیلومتر طراحی شده است که دارای طول عمر مداری دو ماهه بوده و هر شبانه روز 6 بار از فراز میهن عزیزمان عبور می‌کند و در دید ایستگاه های زمینی قرار می‌گیرد.

ماموریت سطح یک ماهواره نوید علم و صنعت، تصویر برداری از سطح زمین در طیف مرئی با قدرت تفکیک مناسب برای ماموریت محوله و ارسال تصاویر و اطلاعات پایشی سیستم در مدار LEO به ایستگاه های زمینی است.


تصاویر دریافتی از ماهواره نوید دارای کاربردهای عملیاتی در حوزه‌های جو و علوم هوا شناسی، منابع و بلایای طبیعی مانند: پیش بینی شرایط آب و هوا، تراکم ابرها، میزان دما و رطوبت هوا، برآورد سطح جنگل‌ها، شناسایی آتش سوزی جنگل‌ها، تعیین خطوط ساحلی، خشکسالی، سیل و زلزله می‌باشد.

ماهواره نوید دارای ابعاد 50#50#50 سانتیمتر بوده و در مدار بیضوی شکل با شیب مداری 55 درجه حرکت می کند. ماهواره نوید توسط 5 ایستگاه زمینی کنترل می شود. ایستگاه های کنترل در شهر های ماهدشت کرج، تبریز، قشم، بوشهر و مشهد مقدس استقرار یافته و همه ایستگاه‌ها قابلیت ارسال فرمان و دریافت داده‌های سلامت ماهواره به همراه تصاویر را دارند.

ساختار ایستگاه‌های زمینی به گونه‌ای طراحی و پیاده سازی شده که بیشترین دسترسی به ماهواره را برای دریافت اطلاعات و ارسال فرامین کنترل فراهم کرده است.

ایستگاه تله متری و فرمان با استفاده از اطلاعات دریافتی از ایستگاه های ره گیری، ماهواره را رصد کرده و وظیفه دریافت و ارسال اطلاعات تله متری از ماهواره را انجام می‌دهند. ایستگاه مرکزی با استفاده از اطلاعات دریافتی، وظیفه هدایت و کنترل ماهواره و ماهواره بر و همچنین کنترل تله متری و فرمان ماهواره را به عهده دارد.

کاوشگر کنجکاوی در مسیر سفرش به سوی مریخ یکی از مهلکترین توفانهای جهان را تجربه کرد و در معرض توفان خورشیدی عظیمی قرار گرفت.

به گزارش خبرگزاری مهر، اطلاعاتی که توسط ردیابهای این کاوشگر جمع آوری شده اند، می توانند در طراحی فضاپیماهای سرنشین دار آینده به کار گرفته شوند.

هفته گذشته فوران خورشیدی منجر به بمباران اشعه ای شد، بمبارانی که طی هفت سال گذشته بزرگترین به شمار می رود، و در نتیجه این بمباران خطوط هواپیمایی در نیمکره شمالی زمین مختل شدند. در عین حال این توفان بر روی لابراتوار بسیار دور افتاده مریخی که فاصله زیادی از زمین گرفته است نیز تاثیر گذاشته است، کاوشگری که در حال طی کردن مسافت میان زمین و مریخ است.

ردیاب اشعه ای کاوشگر "کنجکاوی" که به صورت مخفف RAD نامیده می شود، تاثیر فورانهای اشعه های خورشیدی را به ثبت رسانده است. این طور به نظر نمی آید که توفان اشعه های خورشیدی به کاوشگر و بخشهای درونی آن آسیبی وارد کرده باشد اما اطلاعات به ثبت رسیده فرصتی ارزشمند را برای دانشمندان فراهم آورده تا بتوانند بر روی تاثیر تشعشعات خورشیدی بر روی ساکنان یک فضاپیما مطالعه کنند.

RAD به این منظور طراحی شده تا بتواند تاثیر تشعشعات را بر روی سطح سیاره مریخ محاسبه کند، با این همه طی سفر طولانی و یک ساله ای که تا رسیدن به مریخ در پیش رو دارد، از این ردیاب هر 24 ساعت یکبار برای جمع آوری دیگر اطلاعات محیطی استفاده می شود.

به گفته تیم هدایت کننده این پروژه اطلاعاتی که طی وقوع این توفان خورشیدی جمع آوری شده است هنوز به طور کامل تجزیه و تحلیل نشده اما وقوع این رویداد و تحت تاثیر قرار گرفتن "کنجکاوی"، از تعداد بالای دفعاتی که این کاوشگر به زمین اطلاعات ارسال کرده، کاملا آشکار است.

این اطلاعات می تواند برای دانشمندان درک درستی از شدت تشعشعات خورشیدی که می تواند افراد یا اجسام درون یک فضاپیما را تحت تاثیر خود قرار دهد، به وجود آورد تا دانشمندان با توجه به این اطلاعات نوع عایق اشعه ای که برای ساخت فضاپیماهای سرنشین دار نیاز خواهند داشت را تعیین کنند.

بر اساس گزارش اسپیس، به این شکل با تکمیل طراحی فضاپیماهایی که برای سفرهای فضایی طولانی مدت ساخته می شوند، مسیر سفرهای انسان به اعماق فضا هموارتر خواهد شد.

گروهی از دانشمندان دانشگاه Limoges در فرانسه نشان داده‌اند که امکان رشد همزمان تعداد زیادی از نانونقاط اکسید سیلیکونی سه‌بعدی روی فیلم‌های سیلیکونی میکرومتری در عرض چند ثانیه وجود دارد.

خاویر لاندرو و همکارانش در مقاله‌ای که منتشر کرده‌اند، نشان داده‌اند که امکان ایجاد یک آرایه مربعی از این نانونقاط با استفاده از نانوبرجستگی‌های با فاصله منظم روی یک لایه رسوبی وجود دارد؛ از نتایج این تحقیق در نهایت می‌توان در ساخت حسگرهای زیستی برای ژنومیک یا تشخیص زیستی بهره برد.

 روش‌های جدیدی که برای ایجاد نانوساختارهای سه‌بعدی روی آرایه‌ای از برجستگی‌ها که با فاصله منظم روی سطح یک فیلم نازک سیلیکونی قرار گرفته‌اند، راه را برای تولید نانوحسگرهای جدید باز می‌کنند.

آنها برای این کار از یک فرایند به‌نام رسوب‌دهی شیمیایی بخار بهبودیافته با پلاسما در فشار اتمسفری استفاده کرده‌اند. این راهکار یک جایگزین سریع‌تر برای لیتوگرافی است که امکان رسوب‌دهی یک نقطه را در یک لحظه ایجاد می‌کند. به‌علاوه، با استفاده از این روش نظم‌دهی نانوذرات در یک آرایه منظم امکان‌پذیر می‌شود و از این منظر نیز بهبودی بر روش‌‌های قبلی رشد اکسید سیلیکون محسوب می‌گردد. همچنین این فرایند در فشار اتمسفری قابل انجام است و در نتیجه هزینه آن در مقایسه با روش‌های دیگر رسوب‌دهی که در فشار پایین انجام می‌شوند، کمتر است. یکی از اهداف این تحقیق درک مکانیسم‌های خودآرایی است که منجر به ترسیب ترجیحی نانونقاط روی برجستگی‌های سطح می‌شود.

این محققان با تغییر فاصله میان برجستگی‌های سطحی، آن را به فاصله میانگین طی شده توسط ذرات اکسید سیلیکون ماده رسوب‌یافته نزدیک کردند. بنابراین با تنظیم فاصله میان برجستگی‌ها و دمای بستر سیلیکونی، توانستند خودآرایی بهینه در برجستگی‌ها را با استفاده از میکروسکوپ نیروی اتمی مشاهده نمایند.

مرحله بعدی این تحقیق بررسی نحوه استفاده از این نانوآرایه‌ها به‌عنوان نانوحسگر است. این محققان در تلاشند تا آرایه مربعی مشابهی را روی بسترهای فلزی ایجاد نمایند تا بتوانند کنترل بیشتری روی نیروهای پیشرانی که منجر به تولید آرایه منظمی از نقاط می‌شوند، داشته باشند. تحقیق بیشتری نیاز است تا با اتصال مولکول‌های روبشی خاص به تک‌تک این نقاط، ویژگی حسگری را در آنها ایجاد نموده و بتوان مولکول‌های هدف مختلفی را با استفاده از آنها شناسایی کرد.

ممکن است جهان ما هم درست مثل عروسک‌های تخم مرغی‌شکل و معروف روسی، در سیاهچاله‌ای متعلق به جهانی گسترده‌تر واقع شده باشد. در این‌صورت، هر سیاهچاله‌ای که تاکنون در جهان پیدا شده است، از ریزسیاهچاله‌ها گرفته تا ابرسیاهچاله‌ها، شاید دروازه‌های ورود به دیگر جهان‌ها باشند.

 
براساس نظریه‌ای که چندان ساده هم در ذهن نمی‌گنجد، یک سیاهچاله در واقع تونلی مابین دو جهان است، به‌طوری که می‌شود آن را نوعی "کرم‌چاله" تلقی کرد. در این‌صورت هرآنچه این سیاهچاله جذب خود می‌کند، به جای سقوط در نقطه‌ای ناپیدا، از سر دیگر سیاهچاله که در جهان دیگری جوانه زده، به‌شکل یک "سفیدچاله" فوران می‌کند.
 
نیکودم پاپلاسکی (Nikodem Poplawski) که فیزیکدانی از دانشگاه ایندیانا است، در تشریح این نظریه که به‌تازگی در نشریه علمی Physical Letters B انتشار یافته است، چهارچوب ریاضیاتی جدیدی برای نحوه سقوط پیچشی ماده در یک سیاهچاله ارائه کرده است. این معادلات، کرم‌چاله‌ها را به‌عنوان نیمه پنهان چیزهایی می‌شناسند که اینشتین از آن‌ها با عنوان "تکینِگی‌های فضا- زمانی" یاد می‌کرد و به عقیده‌اش، در قلب هر سیاهچاله‌ای می‌شود پیدای‌شان کرد. بر اساس معادلات نسبیت عام اینشتین، هنگامی که ماده‌ای بیش از اندازه در یک نقطه فشرده شود- یعنی همان اتفاقی که برای قلب فوق فشرده یک سیاهچاله رخ داده است- یک تکینگی زاده می‌شود. این معادلات، تکینگی را فاقد بُعد، فوق چگال و بی‌نهایت داغ توصیف کرده‌اند که این ویژگی‌ها با شواهد غیر مستقیم زیادی قرین شده‌اند، اما چنان دور از ذهن و عجیب هستند که دانشمندانِ فراوانی از پذیرفتن‌شان سر بازمی‌زنند.
 
اگر حق با پاپلاسکی باشد، اجباری به پذیرفتن تعریف عجیب اینشتین از مفهوم تکینگی نیست. طبق معادلات جدیدی که وی ارائه کرده است، ماده‌ای که توسط سیاهچاله‌ها جذب و نابود می‌شود، در واقع اساس تشکیل کهکشان‌ها، ستارگان و سیاراتِ یک جهان دیگر است.
 
کرم‌چاله‌ها، به حل معمای مهبانگ هم کمکی می‌کنند؟
 
به‌گفته پاپلاسکی، جایگزین کردن مفهوم کرم‌چاله با سیاهچاله، می‌تواند حلال مشکلات زیادی در قلمرو کیهان‌شناسی نوین باشد. مثلاً طبق نظریه مهبانگ (یا همان انفجار بزرگ)، جهان از یک تکینگی زاده شد، اما دانشمندان نظر قانع‌کننده‌ای راجع به نحوه تشکیل همین تکینگی ندارند. پاپلاسکی می‌گوید اگر جهان ما از یک کرم‌چاله، به جای یک تکینگی زاده شده باشد، آنگاه "هم مشکل سیاهچاله‌ها حل خواهد شد و هم مشکل تکینگی مهبانگ".
 

    برخی از سیاهچاله‌های واقع در جهان ما به دور خودشان می‌چرخند و اگر جهان ما در سیاهچاله‌ای چرخنده شبیه به این‌ها متولد شده باشد، باید این چرخش را هم از مادرش به ارث برده باشد.

کرم‌چاله‌ها حتی می‌توانند توضیحی برای انفجارهای پرتو گاما هم ارائه کنند که قوی‌ترین انفجارهای شناخته‌شده در کیهان، پس از انفجار بزرگ هستند. این انفجارها، در حواشی جهانِ رؤیت‌پذیر ما رخ می‌دهند. گمان می‌رود که منشاء آنها انفجار ستاره‌های نخستین در کهکشان‌های فوق‌العاده دوردست باشد، اما هنوز هیچ قطعیتی راجع به این گمانه‌زنی وجود ندارد (رجوع کنید به نوری در بیکران دوردست).
 
به نظر پاپلاسکی، انفجارهای پرتوی گاما در واقع ترشح ماده از جهان‌های دیگر هستند. وی می‌گوید این ماده می‌تواند از طریق ابرسیاهچاله‌های واقع در قلب کهکشان‌ها- یا به‌گفته او، کرم‌چاله‌ها-‌ به جهان ما راه پیدا کرده باشد. هرچند هیچ توضیحی راجع به نحوه وقوع این پدیده وجود ندارد. او می‌گوید: "شاید ایده احمقانه‌ای به نظر آید، اما از کجا معلوم که اتفاق نیفتد؟"
 
دست کم یک راه برای آزمودن فرضیه پاپلاسکی وجود دارد: برخی از سیاهچاله‌های واقع در جهان ما به دور خودشان می‌چرخند و اگر جهان ما در سیاهچاله‌ای چرخنده شبیه به این‌ها متولد شده باشد، باید این چرخش را هم از مادرش به ارث برده باشد. به‌گفته پاپلاسکی، اگر مشاهدات آتی نشان از چرخش جهان ما در یک جهت مشخص بدهند، این، مدرکی غیر مستقیم در حمایت از ایده کرم‌چاله خواهد بود.
 
کرم‌چاله‌ها، به مثابه مولدان "ماده نامتعارف"
 
فیزیکدانان معتقدند که ایده کرم‌چاله می‌تواند همچنین مشخص سازد که چرا بعضی پدیده‌های خاص در جهان ما، از پیش‌بینی‌های نظری تبعیت نمی‌کنند. طبق مدل استاندارد کیهان‌شناسی، انحنای فضا بعد از وقوع مهبانگ می‌بایسته در طول زمان افزایش یافته باشد و هم‌اکنون- که ۱۳.۷ میلیارد سال از آن زمان می‌گذرد- ما می‌بایست بر سطح یک جهان بسته و کروی واقع شده باشیم، اما مشاهدات، حکایت از این می‌کند که جهان ما، در تمامی جهات، تخت و مسطح است.
 

    کیهان‌شناسان، به‌منظور رفع این تناقض، مفهومی تحت عنوان "تورم کیهانی" را معرفی کردند. براساس نظریه تورم، جهان بلافاصله بعد از وقوع مهبانگ، جهشی ناگهانی را تجربه کرده که طی آن، فضا با سرعتی فراتر از سرعت نور انبساط پیدا کرده است

مسئله دیگر این است که شواهد به‌دست‌آمده از نور مربوط به سنوات نخستین جهان، حکایت از توزیع فوق‌العاده همگن دما در سرتاسر جهان می‌کند. این بدین‌معناست که دورترین اجرامی که در دو سوی مختلف جهان واقع شده‌اند، روزی به هم نزدیک و در ارتباط با هم بوده‌اند، تا مثل مولکول‌های یک گاز محبوس، در وضع تعادل قرار بگیرند. در اینجا هم مشاهدات با پیش‌بینی‌ها نمی‌خواند، چراکه اجرام واقع در دو سوی جهان، چنان از هم دورند که با درنظرگرفتن سن فعلی جهان، برای مرتبط بودن‌شان، لابد با سرعتی فراتر از سرعت نور از هم دور شده‌اند.
 
کیهان‌شناسان، به‌منظور رفع این تناقض، مفهومی تحت عنوان "تورم کیهانی" را معرفی کردند. براساس نظریه تورم، جهان بلافاصله بعد از وقوع مهبانگ، جهشی ناگهانی را تجربه کرده که طی آن، فضا با سرعتی فراتر از سرعت نور انبساط پیدا کرده است (برخلاف تصور معمول، فضا، خود می‌تواند فراتر از سرعت نور حرکت کند. نسبیت خاص، تنها سرعت اجسام "درون" فضا را محدود به سرعت نور تعریف می‌کند). این انبساط، ابعاد جهان را در یک لحطه از حد و حدود یک اتم، به ابعاد قابل توجهی رساند. پس چون سطح کره‌ای که ما بر آن ایستاده‌ایم- همچون سطح کره زمین- بسیار غول‌آساست، آن را به‌شکل تخت می‌بینیم. این نظریه، مشکل چگونگی ِ ارتباط نقاط دوردست جهان در لحظه مهبانگ را هم برطرف کرده است، اما با فرض صحت داشتن تورم کیهانی، کیهان‌شناسان در توضیح عامل محرکه این جهش ناگهانی، ناتوان بوده‌اند‌ و هستند. اینجاست که تئوری کرم‌چاله به کمک می‌شتابد. به‌گفته پاپلاسکی، طبق بعضی از نسخه‌های نظریه تورم، این جهش توسط یک "ماده نامتعارف" ایجاد شده است. نوعی فرضی از ماده که به‌جای جذب شدن از طریق نیروی گرانش، در حضور این نیرو رفتاری دافعه دارد و به‌همین‌واسطه با ماده معمولی فرق می‌کند. پاپلاسکی به‌پشتوانه معادلاتش بر این عقیده است که ماده نامتعارف، محصول مرگ ستارگانِ نخستین و تبدیل‌شان به کرم‌چاله‌هاست. او می‌گوید: "باید ارتباطاتی میان ماده نامتعارفی که کرم‌چاله‌ها را شکل داده، و ماده نامتعارفی که تورم را موجب شده، وجود داشته باشد."
 
کرم‌چاله‌ها، به مثابه یک راهکار واقعی

    آندرئاس آلبرخت: نظریه کرم‌چاله‌ها، با گفتن این‌که جهان ما ناشی از ترشح ماده از یک جهان دیگر است، فقط سئوالات بنیادین ما را به جایی دورتر انداخته است. به عبارت دیگر، هیچ توضیحی راجع به منشأ آن جهان دیگر نمی‌دهد و مشخص نمی‌کند آیا ویژگی‌های آن، اصلاً شبیه به همین جهان ماست، یا نه.

نظریه‌ای که به‌تازگی ارائه شده است، نخستین نظریه‌ای نیست که به وجود جهان‌های دیگری درون سیاهچاله‌ها اشاره دارد. دمین ایسون (Damein Easson)، فیزیکدان نظری دانشگاه ایالتی آریزونا نیز در مطالعات پیشین خود، گمانه‌زنی‌های مشابهی را مطرح کرده بود. او که در این مطالعات اخیر هیچ نقشی نداشته است، می‌گوید: "چیزی که در اینجا تازگی دارد این است که یک کرم‌چاله‌ واقعی در چهارچوب نظریه نسبیت عام، نقش گذرگاهی از یک سیاهچاله بیرونی به یک جهان جدیدِ درونی را ایفا می‌کند." ایرسون، با اشاره به معادلات پاپلاسکی می‌افزاید: "در مقاله خودمان فقط امکان وجود چنین راه حلی را مطرح کرده بودیم، اما پاپلاسکی، پی به یک راه حل واقعی برده است." با این‌همه، به‌گفته وی، این ایده بسیار خیالی به‌نظر می‌رسد. "آیا چنین چیزی ممکن است اتفاق بیفتد؟ البته. می‌توان چنین سناریویی را محتمل دانست؟ نظری ندارم، اما هرچه باشد، یقیناً احتمال جذابی‌ست".
 
مطالعات آتی در حوزه گرانش کوانتومی- که مربوط به مطالعه رفتار نیروی گرانش در ابعاد زیراتمی می‌شود – می‌تواند این معادلات را تغییر دهد و احتمالاً از نظریه پاپلاسکی پیشتیبانی یا ان را رد کند.
 
کرم‌چاله، راه حل اصلی نیست
 
به‌گفته آندرئاس آلبرخت (Andreas Albrecht)، فیزیکدان دانشگاه کالیفرنیا- دیویس، هرچند این نظریه روی هم‌رفته جذاب است، اما کمکی به حل معماهای مربوط به منشأ جهان ما نمی‌کند. این نظریه، با گفتن این‌که جهان ما ناشی از ترشح ماده از یک جهان دیگر است، فقط سئوالات بنیادین ما را به جایی دورتر انداخته است. به عبارت دیگر، هیچ توضیحی راجع به منشأ آن جهان دیگر نمی‌دهد و مشخص نمی‌کند آیا ویژگی‌های آن، اصلاً شبیه به همین جهان ماست، یا نه. آلبرخت می‌گوید: "برخی مسائلی که ما در پی حل‌شان برآمده‌ایم، واقعاً طاقت از کف می‌بَرند، و تازه معلوم نیست حق با کدام‌شان است."
 
با همه این‌ها، آلبرخت ایده کرم‌چاله‌های تونل‌مانند را چندان عجیب‌تر از ایده تکینگی‌های سیاهچاله‌ای نمی‌داند و هشدار می‌دهد که نباید این نظریه را به صِرف عجیب بودنش، نادیده گرفت. وی می‌گوید: "هرآن‌چه که دانشمندان در این زمینه می‌پرسند، اعجاب‌آور است. هیچ تضمینی نیست که بگویید حق با ایده‌ای‌ست که متعارف‌تر به‌نظر می‌رسد؛ چراکه از هر طرفی که قضیه را بنگرید، می‌فهمید همین پرسش، خود از پیش‌فرض‌های عجیب ایجاد شده است."

تصویر جدید از سطح سیاره مریخ نشان داده که اگرچه این سیاره از محیطی سخت و غبارآلود برخوردار است، اما صحنه طراحی‌شده‌ای از عبور بادهای مریخی به شمار می‌رود.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)،‌ تصویری که توسط مدارگرد اکتشافی مریخ ناسا به ثبت رسیده، نشانگر یک منظره زیبا از حرکت ماسه‌ها و تپه‌ها درون یک گودال بزرگ در ناحیه‌ای در جنوب مریخ بوده که دانشمندان آن را «سرزمین نوح» نامیده‌اند.

ستاره‌شناسان در حال بررسی چگونگی فرسایش و تغییر تپه‌های شنی در چشم‌اندازهای مریخ بوده تا به تعیین تاریخچه‌ای از رسوبات مناطق ثبت شده توسط مدارگرد اکتشافی مریخ بپردازند؛ اما برخی تصاویر، چیزهای بیشتری از علم در خود پنهان دارند.

به گفته مقامات ناسا، برخی تصاویر از مناظر مریخ از جذبه‌های بصری بیشتری نسبت به ارزش علمی برخوردارند.

تصویر ثبت شده در 29 نوامبر توسط دوربین وضوح بالای مدارگرد اکتشافی گرفته شده که از سال 2006 به بررسی سطح این سیاره قرمز می‌پردازد.

به گفته دانشمندان، تپه‌های شنی، رایج‌ترین نتیجه ویژگی‌های بادهای مریخی در سطح این سیاره هستند که بررسی آنها به ارائه اطلاعات مهمی در مورد تاریخچه رسوبی زمین اطراف آن ارائه می‌دهد.