در این گزارش، تمامی اتفاقات روز آخر زندگی او به ترتیب زمان رخدادها ثبت شده است.

یک دقیقه بامداد، یکشنبه، 29 آوریل 1945 (یکشنبه 9 اردیبهشت 1324)

9 متر زیر زمین، اِوا براون هیتلر (Eva Braun) آماده مراسم عروسی خود می شود. او اکنون در اتاق خواب خود در پناهگاه زیرزمینی پیشوا است. پیشخدمت او موهایش را آماده می کند.

طره موهای او با دقت به بالای موهای وصل می شود، درست همان طوری که خودش می خواسته است. به دلیل اینکه نامزدش، آدولف هیتلر، از آرایش خوشش نمی آید، او تمام تلاشش را کرده تا طبیعی جلوه دهد.

اوا براون لباس مراسم خود را از قبل انتخاب کرده است: یکی لباس مشکی ابریشمی مجلل، کفش های جیر فراگامو، یک مجموعه دستبند طلایی با سنگ جواهری کهربای اصل، یک گردنبند یاقوت توپاز و ساعت الماس مورد علاقه اش. امشب قرار است بعد از 14 سال رابطه پنهانی بالاخره با معشوقه اش ازدواج کند.

آدولف هیتلر و اوا براون، در پناهگاهی در زیر برلین

او هرگز فکر نمی کرد که مراسم ازدواجش در پناهگاه زیرزمینی «فوهرر بانکر» (Fuhrerbunker) در زیر باغ محل «صدارت عظمای رایش» در برلین برگزار شود. اما تانک های ارتش روس (Russian Army) به مرکز نزدیک شده و دیگر امن نیست که بالای زمین باشند. پناهگاه پیشوا با یک سقف بتنی به طول 10 متر محافظت می شود.

این پناهگاه از طریق پلکان به یک پناهگاه در بالاتر از متصل می شود. همچنین از طریق راهرویی به زیرزمین محل صدارت رایش متصل است. در آنجا یک بیمارستان اورژانسی، گاراژ و چندین اتاق برای منشی ها و افسرها وجود دارد. حداقل نیز یک اتاق برای اوا تهیه شده تا او راحت باشد.

او از ماه ژانویه اینجا بوده و در بهترین اتاق اقامت داشته است. معمار مخصوص پناهگاه، اثاثیه اتاق او را طراحی کرده است. علاوه بر میز آرایش و صندلی، یک کمد مخصوس لباس، تخت یک نفره و یک مبل راحتی با پارچه گل دار برای او طراحی شده است. نام او بر روی تمام اثاثیه، لباس ها، جواهر و وسایل دیگر ثبت شده است.

او از سرویس بهداشتی بیرون آمده و صدای انفجار حاصل از بمباران سنگین توپ های روسی را می شنود.

ورودی پناهگاه هیتلر، او ساعات پایانی عمر خود را در اینجا سپری کرد

10 متر بالاتر از آن ها، گورکنان شاهد توده آتش پراکنده شده در آسمان هستند. در این لحظه، آن ها جسد «هرمن فگلاین،» (Hermann Fegelein) شوهر خواهر اوا براون، را در یک قبر کم عمق دفن می کنند. حکم او نیم ساعت پیش به دستور نامزد اوا اجرا شده بود.

خواهر اوا «گرِتل» (Gretl) باردار بود. به همین دلیل، اوا از آدولف عاجزانه درخواست کرده بود که او را نکشد. هیتلر به دلیل مداخله او عصبانی شده بود. فگلاین هفته گذشته هنگام فرار دستگیر شده بود. علاوه بر این، او را با پول، جواهر و زنی گرفته بودند که همسرش نبود.

در نهایت، اوا به گفتن یک جمله بسنده کرد: «تو پیشوا هستی.»

رُکوس میش (Rochus Misch)، تلفنچی پناهگاه پیشوا، در حال گوش دادن به هانس هوفبِک (Hans Hofbeck) از سرویس مخفی رایش بود که داشت نحوه اجرای حکم فگلاین را توضیح می داد. او آنچه که دیده بود را تعریف می کرد: یک مسلسل بزرگ را برداشت، او را نشانه گرفت و تتتتتت... (صدای مسلسل)

10 دقیقه بامداد

آدولف هیتلر در اتاق کنفرانس فوهرر بانکر به یک میز نقشه که بر روی آن نقشه ای نیست تکیه داده است. او «وصیت نامه سیاسی» خود را برای تراودل یونگه (Traudl Junge)، یکی از دو منشی خود، می خواند و او نیز سخنان هیتلر را می نویسد.

در ابتدا، یونگه هیجان زده می شود. آیا او اولین کسی خواهد بود که دلیل شکست آلمان ها را می شوند؟ اما هیتلر با یک تُن یکنواخت صحبت می کند و یونگه نیز از حرف های او ناامید می شود.

هیچ افشاگری، توجیه یا ندامتی در سخنان هیتلر شنیده نمی شود. فقط همان اتهامات همیشگی علیه یهودیان که او صدها بار شنیده بود.

هیتلر سپس فهرستی بلندبالا از مقامات جدید نازی ها را می خواند. حتی یونگه نیز می داند که این کار بی فایده است. پس از اندکی مکث، او وصیت خود را می خواند.

هیتلر بر سر میز شام با «یوزف گوبلس» (JOSEPH GOEBBELS) وزیر پروپاگاندا (تبلیغات سیاسی) شوخی می کند

وقتی که هیتلر به بخش ازدواج خود با اوا می رسد، یونگه شوکه می شود. تاکنون، رئیسش اصرار داشته که دیگر ازدواج نخواهد کرد. دلیل آن نیز این بوده که زنان آثار مخربی بر روی مردان دارند.

هیتلر این گونه ادامه می دهد: «من و همسرم مرگ را بر شرمساری ناشی از عزل و تسلیم ترجیح می دهیم. درخواست ما این است اجسادمان بلافاصله پس از مرگ سوزانده شود.» او کمی مکث کرده و از میز فاصله می گیرد: «این را در سه نسخه تایپ کن و سپس آن را برای من بفرست.»

اتاق کنفرانس آماده مراسم عروسی می شود. پنج صندلی در کنار میز بزرگ نقشه جای می گیرند. والتر واگنر (Walther Wagner)، از روسای دادگاه نازی ها، همراه با کاغذهای مربوطه وارد پناهگاه می شود. پیش خدمت هیتلر «هاینتس لینگه» (Heinz Linge) اشاره می کند که واگنر به اندازه عروس خوشحال است!

پانزده دقیقه بامداد

روبرت ریتر فون گرایم (Robert Ritter von Greim) تازه از جلسه ای با هیتلر خارج شده است. او تلاش دارد از پناهگاه خارج شود. درست چند ساعت پیش، هواپیمایی که او را به برلین آورده بود توسط ارتش روس از بین رفته بود. او نیز به شدت آسیب دیده بود. با این حال، هیتلر او را رئیس جدید نیروی هوایی آلمان نازی «لوفتوافه» می کند.

یک سرباز نیروهای ایالات متحده در اتاق خواب هیتلر

او به مدت نیم ساعت بدون توقف در مورد شکست، دروغ، فساد و خیانت صحبت کرد. سپس او از روی درماندگی در حال حرف زدن بر روی صندلی راحتی افتاد. سپس اعلام کرد که در جنگ شکست خورده اند. اولین بار بود که او اعتراف می کرد. هیتلر به فون گرایم دستور داد که با کمک نیروی هوایی نازی ها یک ضد حمله را طراحی کند.

در این بین، اوا به خواهر آبستن خود نامه ای می نویسد. گرتل همرا با پدر و مادر خود در خانه کوهستانی هیتلر در اوبرزالتسبِرگ اقامت دارند. در این نامه، حرفی از مرگ شوهرش زده نمی شود. (گرتل در پنجم ماه مه فرزند خود را به دنیا می آورد و او نام خواهر خود را برای آن فرزند انتخاب می کند. اوا دختر گرتل در سن 27 سالگی پس اینکه معشوقه اش در یک تصادف کشته شد، دست به خودکشی می زند.)

هیتلر همراه با پیش خدمت خود در اتاق مطالعه به سر می برد. هیتلر اکثر اوقات در آنجا است. اتاقی کوچک با سقفی کوتاه که در آن یک میز تحریر، یک میز کوچک، یک مبل راحتی با پارچه سفید و آبی و یک میز ناهارخوری برای پیشوا و منشی هایش وجود دارد.

هیتلر خطاب به پیش خدمت خود می گوید: «می خواهم اجازه دهم که تو پیش خانواده ات برگردی.» لینگه با صورت گرد و چشمان آبی خود به هیتلر نگاه می کند و پاسخ می دهد: «پیشوای من، من در زمان پیروزی در کنار تو بودم، می خواهم در زمان شکست نیز در کنارت باشم.»

او اکنون 32 ساله شده و قبلا آجرچین بوده است. او به پیشوا وفادار است و به مردم می گوید: «هرگز اربابی بهتر از او نمی توانستم داشته باشم.»

برج تهویه پناهگاه زیرزمینی هیتلر پس از اشغال برلین

هیتلر مکث کوتاهی می کند. سپس به لینگه می گوید که باید کاری که می گویم را انجام دهی: «باید دو پتو به اتاق خواب من ببری و بنزین کافی برای سوزاندن دو نفر را نیز تهیه کنی. من می خواهم خودم را با اسلحه بکشم، همراه با اوا. تو باید اجساد ما را در پتوهای پشمی بپیچانی و به بیرون از پناهگاه ببری و در آنجا بسوزانی.»

لینگه از ترس می لرزد و فریاد می زند: «بله قربان، پیشوای من!» سپس اتاق مطالعه را ترک می کند.

45 دقیقه بامداد

لینگه در پیروی از دستورات هیتلر با راننده هیتلر «اریک کِمپکا» تماس می گیرد. او در یک پارکینگ زیرزمینی است. لینگه از اریک 200 لیتر بنزین می خواهد. بنزین تقریبا نایاب شده است. اریک با کنایه می گوید: «فقط 200 لیتر؟ شوخی که نمی کنی؟ می خواهی 200 لیتر را چه کار کنی؟»

لینگه نیز جواب داد: «راست می گویم اریک. شوخی نیست. هر کاری می توانی انجام بده تا این 200 لیتر را برای من بیاوری.»

کمپکا به دستیار خود دستور می دهد که بنزین هر تعداد خودرو که در پارکینگ است را تخلیه کند. پارکینگی که اکنون سقف آن پایین ریخته است.

ساعت یک بامداد

اوا و آدولف از اتاق خارج می شوند. او همان لباس مشکلی را به تن دارد. هیتلر نیز همان شلوار مشکی همیشگی و نیم تنه نظامی خاکستری را پوشیده است. آن ها نیز بر روی صندلی های کنار میز بزرگ نقشه می نشینند. والتر واگنر به آن ها خوشامد می گوید.

آدولف و هیتلر 23 سال با هم اختلاف سنی دارند. آن ها در اکتبر 1929 (مهر 1308) با یکدیگر آشنا شدند. زمانی که اوا 17 سالش بود و در یک استودیو عکاسی در مونیخ کار می کرد.

پناهگاه هیتلر

در طول دو سال، هیتلر و اوا به هم به کافه و اپرا می رفتند و سرانجام قرار شد که با هم بمانند. اما چهار سال اول رابطه برای اوا خیلی سخت بود. زیرا آدولف به ندرت تماس می گرفت و معمولا به او بی توجهی می کرد.

اوا دو بار دست به خودکشی زد. پس از دومین خودکشی، او به دلیل «مصرف بیش از حد یا اُوردوز» در ماه مه 1935 (اردیبهشت 1314) به کما رفت. در این زمان، هیتلر تصمیم گرفت که دیگر او را رسما در کنار خود داشته باشد.

گرچه رابطه این دو همواره از عموم مردم پنهان می شد، اما آدولف یک خانه برای او در مونیخ خریده بود و چندین اتاق را در خانه کوهستانیِ خود «برگهوف» در اوبرزالتسبرگ برای او آماده کرده بود.

اوا می دانست که تنها کارش این است که او را آرام نگه دارد و در کارش ماهر بود. هیتلر به دیگران می گفت: «او ذهن مرا از چیزهای دیگر دور می کرد؛ چیزهایی که دوست ندارم به آن ها فکر کنم.

اوا دوست داشت که خانم هیتلر نامیده شود. علاوه بر این، او همیشه آرزو داشت یک بازیگر هالیوودی شود: «زمانی که هیتلر در جنگ پیروز شود، من می توانم نقش خودم را در داستان زندگی مان بازی کنم.»

در نهایت آن ها می خواهند ازدواج کنند. والتر از عروس و داماد می خواهد که اصالت آریایی خود را تایید کنند و بگویند که عاری از هرگونه بیماری موروثی هستند. پاسخ هر دو مثبت بود.

زمان دست کردن حلقه طلا فرا رسید. هر دو حلقه از اجساد زندانیان زندان گشتاپو تهیه شده بودند. متاسفانه حلقه ها به دست آن ها بزرگ بود. والتر اعلام می کند: «این ازدواج مطابق قانون صحیح است.» شواهد ازدواج همان افسرهای رده بالای نازی ها هستند که در پناهگاه مانده اند.

ساعت یک و بیست وپنج دقیقه بامداد

روبرت ریتر فون گرایم که رنگش به دلیل درد ناشی از جراحات وارد پریده بود، به سلامت در فرودگاه رچلین در 160 کیلومتری شمال برلین فرود آمد. او که اکنون رئیس لوفتواقه شده بود به شماری از نیروها که هنوز در آن فرودگاه مانده بودند دستور داد که به سمت برلین پرواز کنند.

سخنان او بی تاثیر است. فرودگاه در بمباران نیروهای متفقین نابود شده بود و پرواز همان تعداد اندک هواپیما به پایتخت تاثیری در حمله آن ها به برلین نداشت.

ساعت یک و سی دقیقه بامداد

پس از مراسم، عروس و داماد به اتاق خصوصی خود برگشته و از آن ها پذیرایی می شود. هیتلر از طرفداران منع استفاده از مشروبات الکلی است. اما آن شب، او نیز مقدار کمی می نوشد. از افسران دیگر نیز پذیرایی به عمل می آید.

والتر پس از پذیرایی به سر پست خود برمی گردد. دو روز بعد، او در یک درگیری خیابانی با اصابت گلوله کشته می شود. پیش خدمت هیتلر به اِوا تبریک می گوید و او را «خانم هیتلر» صدا می زند. چشمان اوا از خوشحالی برق می زند.

آخرین ساعات زندگی هیتلر

ذهن هیتلر هنوز درگیر است. او بورمن و گوبلس را از مهمانی خارج می کند تا نام های بیشتری را به آن فهرست اضافه کنند. یونگه از تغییرات مکرر در لیست کلافه شده است.

ساعت یک و چهل وپنج دقیقه بامداد

یوزف گوبلس نزد یونگه می رود. او در حال تهیه نسخه نهایی وصیت نامه هیتلر است. در چشمانش اشک جمع شده و می لرزد. یوزف می گوید: «پیشوا می خواهد من برلین را ترک کنم خانم یونگه. او دستور داده که من در حکومت جدید یک پست کلیدی داشته باشم. اما من نمی توانم. من نمی توانم برلین را ترک کنم. من نمی توانم از کنار پیشوا بروم. اصلا چه دلیلی دارد که پیشوا کشته شود ولی من زنده باشم.»

او نیز از خانم یونگه می خواهد تا وصیت او را نیز را بنویسد. خانم یونگه خودکار خود را برداشته و او شروع می کند.

او این چنین شروع می کند: «برای اولین بار در زندگی می خواهم از دستور پیشوا سرپیچی کنم. همسر و فرزندانم نیز مرا در این سرپیچی همراهی خواهند کرد.» او وصیت خود را با یک پیمان به اتمام می رساند: «از آنجایی که نمی توانم در خدمت پیشوا و در کنار او باشم، به این زندگی پایان می دهم، زیرا دیگر هیچ ارزشی برایم ندارد.»

پس از اتمام وصیت او، خانم یونگه شروع به تایپ آن وصیت نامه می کند. در این بین بغض گلوی او می شکند. در اکثر روزهای هفته گذشته، او با فرزندان آقای گوبلس مراقبت می کرده و برای آن ها داستان می خوانده است.

ساعت پنج بامداد
آدولف و اِوا هیتلر به اتاق های خود رفته اند. در گذشته، اوا از این مسئله شاکی بوده که چرا هیتلر به اتاق او نمی آید. اما زمان این حرف ها گذشته است. هیتلر تنها است. او آماده شده که به رختخواب خود برود. او به کمک یا همدردی کسی احتیاجی ندارد. او نسبت به تمیزی و انضباط وسواس دارد. با دقت خود را شسته و پیراهن خواب کتان سفیدرنگ خود را به تن می کند. لباس های خود را نیز با ظرافت بر روی رخت پهن کن می اندازد.

خواب اغفال کننده است. با نزدیک شدن سحر، بمباران شهر توسط نیروهای روس قوت می گیرد. آتش از بسیاری از ساختمان های شهر شعله می کشد. نیروهای روس در چند صد متری پناهگاه هستند.

اما اتفاقات روز دوشنبه باعث خواهد شد تا کسانی که در پناهگاه زیرزمینی هستند، قبل از فرو رفتن به کام مرگ به دامان مستی و عیاشی پناه می برند.

اِما کریگی (Emma Craigie) و جوناتان مایو (Jonathan Mayo) تمام جزئیات آخرین روز زندگی هیتلر را در یک کتاب به همین نام (Hitler’s Last Day: Minute By Minute) منتشر کرده اند. این متن برگرفته از بخش های اولی همین کتاب است.